Aslında insanların hayalleri zengin olur ancak benim çocukluğumda hayallerim de pek o kadar zengin değildi.
İlkokul Yaşlarımda hayalim her sabah yastığımın altında 50 lira bulmaktı.
İster tokgözlülük ister aile yapısı deyin , o gün harcayacağım paranın yerine konması bana yeterdi.
Her gün yeni bir 50 liram olsun dünden artan param da cebimde kalsın demezdim.
Çocukluk işte
Şimdiki gibi deveyi havuduyla yutmak demek ki düşünülemiyormuş.
Sonra büyüdüm.
Ailemi özellikle çocuklarımı iyi yaşatmak ve onlara hep en iyisini vermek için çalıştım.
Ve bu arada tabii ki bir çok yanlış yaptım.
Hiç unutmam çok seneler evvel çocuklara Viyana’dan , Türkiye’ de olmayan , uzaktan kumandalı bir araba getirmiştim.
Çocuklar alt komşumuzun oğluna arabayı verip , onun bir makarayı tele takarak yaptığı, arabayı alıp onunla oynadılar.
O zaman anladım ki çocukların kendi isteklerinin ne olduğunu sormak ve bu paralelde kendi ayakları üzerinde durmalarını sağlamak doğru.
Ancak o zamanın babalığı var ya.
Pek başarılı oldum diyemem.
Bu nedenle bu ilk bayram gününde zamane babalarını uyarmak istedim.
Ben yapamadım siz yapın
” Hiçbir şey ayağınıza gelmez; en azından iyi olan hiçbir şey. her şeyi gidip almanız gerekir.” diyen
Charles Buxton’u hatırlayın.
Bırakın çocuklarınızı kişiliklerini geliştirsinler.