Seçim sonuçları belli oldu.
İktidara karşı toplumda oluşan tepki seçimde varlığını ortaya koydu.
Buradan hareketle bu tepkinin hayatımızda siyasi , hukuksal ve ekonomi açısından yaşadığımız sıkıntılara çare olacağını düşünüyordum.
Ancak şimdi korkuyorum.
Bir anda ekranları gene kravatlı akıl hocaları doldurdu.
Seçmenler eskiden farklı ancak hocalar neredeyse eskisinin aynı.
Kendi istek ve düşüncelerinin paralelinde topluma ayar verme istek ve dürtüleri o kadar belirgin ki.
Ve gene eski kafadaki bazı siyasiler .
Ülke insanının yaptığı hamleyi kendi menfaatleri paralelinde , sıkıntılarımıza çare olmayacak şekilde değerlendirebileceklerinin korkusu içindeyim.
Çünkü uzlaşma arzuları pek yok gibi.
İnsan yapısının önemini yazılarımda hep öne çıkardım.
Bu günkü yazımı lütfen siyasi değil sosyal vakıa olarak değerlendirin.
Bu gün gene kafam karmakarışık.
Mutluluğu sorgulamışım herhalde uyurken şuur altımda.
Hani çok kullanılan bir deyimimiz vardır.
Maddi manevi sıkıntı yaşamayan insanlar için tuzu kuru deriz.
Acaba bu insanların hepsi mutlu mu diye kafamda bir soru oluştu.
Hemen arkasından ikinci soru geldi.
Peki tuzu yaş olanlar nasıl mutlu oluyor ?
Tam da bu noktada Charles Bukowski’ yi hatırladım.
” Mutlu insanlar; her şeyin en iyisine sahip olanlar değil, sahip olduklarını kaybetmeyecek kadar çok sevenlerdir. ” demiş Usta.
İçim biraz rahatladı.
Hani bilinen fıkradır.
İdamın henüz kalkmadığı tarihte biri idama mahküm olmuş.
İnfaz öncesi sormuşlar söyleyeceğin son bir sözün var mı diye?
” Bu da bana ders olsun ” demiş.
Ustanın lafının tuzu yaş olanlara ders olmasını bütün kalbimle dilerim.
Peki elinde olmadan sahip olduklarını kaybedenler.
Dünkü yazımda belirtmiştim ben ihtiyatlı kötümserim diye.
Ancak bu benim hayata ümitle bakmama mani olmaz.
Herkese şunu söylerim.
Ümitle bekleyin bekleyin bekleyin.
Cesare Pavase ‘ nin tespitine kulak verin.
” Gene de bir iştir beklemek. bekleyecek bir şeyi olmamaktır korkunç olan.”