Aşk , sevgi ve dostluk çok kullanılan kelimeler.
Dostluk denince aklıma bir Çin Atasözü gelir.
” Dostluk, mantar yemeği gibidir. Zehirli veya zehirsiz olup olmadığı ancak yendikten sonra belli olur.” derler.
Bilmem katılır mısınız?
Öyle dostlar var ki insan düşünmeden edemiyor
Bu kişiler kime dost.
Bizlere mi kendilerine mi?
Sevgi aşk gibi kavramlar da herkesin dilinde.
Acaba bu duygular insanlar arasında bu kadar yoğun ve etkili mi?
“Bizim şarkılarımız çoğunlukla yağmur üzerinedir. Çünkü bizde yağmur çok az yağar ve çok istenilen, özlenilen bir şeydir.
Dikkat ettim; siz beyazların şarkılarının çoğu da ‘aşk’ve ‘sevgi’ üzerine..” diyor bir kızılderili sözü.
Kızılderililere inanırsanız biz beyazlarda bu duyguların yoğunluğu aşk ve sevgiye özlem duymamızla ilgili.
Kısaca özetlersek
Hem dostluklara hem de sevgi ve aşka büyük bir özlem duyuyoruz.
Yazının başında dostlara biraz saydırdık ama iğne çuvaldız durumunu da göz ardı etmemek gerek
Sıkıntı kendimizi hep haklı görmemiz , sevgili ve dost diye adlandırdığımız diğerlerini ise hep sorgulamamız.
Kendimizin hatalarına burun kıvırıyor ancak onlardan kusursuz olmalarını bekliyoruz.
Bu galiba insanın yapısında var.
Bunu en iyi vurgulayan ise 1994 de ölen değerli bir yazar.
Gel de şimdi daha Charles Bukowski’yi anma.
” Önemli olan iç güzellik deriz ama dışı lekeli karpuzu bile almayız.” diyor usta.